Við eyddum eftirmiðdeginum í gær í góðu yfirlæti hjá Dirk og Katie, þar sem ég sá um að elda fyrir þau fiskisúpu sem bókstaflega hvarf ofan í mannskapinn. Þegar heim var komið vildi Anna Sólrún fá nektarínu áður en hún færi að sofa. Við sátum við eldhúsborðið þegar allt í einu heyrðist í minni:

Anna: (auðmjúk) Elsku pabbi, mig langar í mjólk.

Finnur: Þú ert nær – viltu ekki bara ná sjálf í mjólkina úr ísskápnum?

Anna: (ákveðin) Nei!

Finnur: Af hverju ekki? 

Anna: Muscle-arnir mínir eru farnir að sofa.

Finnur: Nú?

Anna: Pabbi, ef þú ferð ekki að ná í mjólk þá syng ég ekki lag fyrir þig.

Finnur: (leiður) ha? (stendur upp til að ná í mjólk)

Anna: (glöð yfir undirgefni föður síns) Ég er sko að fara að syngja rosalega nýtt lag fyrir þig 

Anna: (syngur skælbrosandi “rosalega nýtt” alveg uppskáldað lag).

🙂