Ekki gaman

Ég hefði aldrei átt að skrifa niður að lífið væri að falla í fastar skorður! Í gær fór Bjarki í sog-verkfall (nursing strike) og í dag leit út fyrir að Finnur þyrfti að fara til Íslands á næstu dögum út af landvistarleyfismálum!! Nú bíð ég bara eftir því þriðja sem fer úrskeiðis, því allt svona kemur í þrennum, ekki satt?!?!

1) Síðustu tvo daga tók ég eftir því að Bjarki vildi ekki drekka eftir morgunlúrinn, heldur snéri höfðinu í burtu frá geirvörtunni. Í gær vildi hann svo heldur ekki drekka til að fara að sofa um kvöldið og síðan ekki neitt alla nóttina. Um þrjúleytið í nótt náði ég mér í glas og kreisti svoldið í það og gaf honum með sprautu. Í morgun rauf ég svo innsiglið á rafmagnspumpunni sem ég keypti þegar við skiluðum inn stóru leigu-pumpunni, og hann fékk afraksturinn í sprautu, blandaðan saman við krukkumat og svo í stútkönnu.

Eftir að hafa lesið mér til um sog-verkföll á netinu ákvað ég að prófa að lauma að honum geirvörtunni þegar hann væri nýsofnaður í fanginu á mér um 10 leytið í morgun. Sem betur fer tókst það – en þá kom í ljós að brjóstagreyin voru í svo miklu sjokki að það var lítið að fá þaðan. Mér tókst að plata hann aftur á brjóstið þegar hann var næstum vaknaður og svo aftur áður en hann fór að sofa í kvöld, en ekki var mikið að fá sem fyrr.

Ég hef það á tilfinngunni að Bjarki sé svolítið óöruggur með að sjúga brjóstið með öllum þessum nýju tönnum sínum (2 framtennur niðri og 2 uppi til hliðar við framtennurnar). Hann beit mig óvart tvisvar í síðustu viku, og ég hrópaði upp yfir mig í bæði skiptin og hann varð greinilega hissa/hræddur. Þar sem að hann tekur brjóstið þegar hann er hálf-meðvitundarlaus þá er ég nokkuð bjartsýn á að þetta leysist með tíð og tíma, en það er erfitt að vita ekki hvað þetta vesen á eftir að vara lengi. Það er sérstaklega erfitt að eitthvað sem hefur verið svo sjálfsagt sé núna orðið flókið og vandmeðfarið.

2) Þegar við Finnur komum til Íslands núna í júní þá vorum við ekki með eina blaðsíðu frá Bandarískum yfirvöldum til Finns sem við hefðum líklega átt að vera með. Hann var hins vegar með löglegt landvistarleyfi í vegabréfinu og þess vegna komst hann inn í landið. Nú er hins vegar komið að því að hann þarf að framlengja atvinnuleyfið sitt og þá kom í ljós að hann er tæknilega ekki alveg með sitt á hreinu.

Í gær hafði svo lögmannafyrirtæki Gúgul samband við hann og bað hann að hringja í þá í dag. Í morgun var honum svo sagt að hann væri tæknilega ólöglegur í landinu og að hann þyrfti að fara til Bandaríska sendiráðsins á Íslandi til að kippa því í liðinn.

Við fórum því að rannsaka hvenær það væru lausir tímar hjá sendiráðinu og hvað það myndi kosta fyrir Finn (og Önnu) að fljúga heim. Það kom í ljós að það var erfitt að komst til Íslands fyrir minna en $1400 (um 108 þús kr) á mann sem er blóðugt fyrir vikuferð. Við vorum meiri að segja búin að hafa samband við Önnu eldri (mömmu Finns) um að passa Önnu…

Í miðjum pælingunum var svo hringt í Finn og lögfræðingurinn í símanum sagði “Ég er fáviti, þú getur sparkað í mig næst þegar þú hittir mig!”. Hún hafði sem sagt ruglast á dagsetningum og hélt að eitt eyðublaðið hefði runnið út í júní en ekki október eins og kom í ljós. Okkur létti stórlega, en Anna eldri var ekki alveg jafn kát, eins og er afskaplega skiljanlegt. En sum sé, þar skall hurðu nærri hælum.

3) Nú bíð ég ekki-spennt. Er ekki allt þegar þrennt er?!?!