Sunnudagur 11. mars 2007

Komin til Houston
Tíðindalítið ferðalag að baki. Flugið tók þrjá og hálfan tíma og sessunautar mínir voru sólsteikt eldri hjón: hún las hvernig maður græðir pening á netinu og hann las hvernig maður vinnur pening í spilavítum. Á meðan sat ég menntasnobbið og hlustaði á Fresh Air viðtalsþætti á ipodinum mínum í gegnum suðeyðanda heyrnatól. Ég hlustaði á viðtöl við Al Gore, Rob og Nate Cordry, einhver comic-hjón (Krum?) og mögulega eitthvað annað í viðbót. Á meðan dúllaði ég mér við su-duko (eða hvað það nú heitir) og leysti eina sæmilega svínslega á meðan önnur var mér ofviða.

Það tók mig um klst að keyra frá flugvellinum á Super 8 mótelið þar sem ég sit núna, og ég var ánægð með að ná að keyra þetta í dagsbirtu. Ég skildi smá dót eftir á herberginu og fór svo í fæðuleit. Endaði hinum megin við hraðbrautina á Sudie’s Catfish & Seafood. Þegar ég mætti var strolla af “lókals” á staðnum sem er einmitt það sem maður vonast eftir á ferðalögum því það er yfirleitt gæðamerki. 🙂

Ég fékk borð í einu horninu á stórum matsal og sat þar og horfði á gestina. Meiri parturinn af karlmönnunum voru afskaplega stereótýpískir, svoldið “buff” með annað hvort snögg rakað hár eða meira hippalegir. Konurnar voru ekki jafn auðflokkanlegar, fyrir utan að flestar voru þær þyngri en meðal-Kaliforníukonan. Maturinn reyndist ágætur, mahi-fiskur sem var reyndar syndandi í hvítvínsrjómasósu en grænmetið sem kom með var akkúrat passlegt gufusoðið. Ekki oft sem það gerist. Í eftirrétt fékk ég mér svo vanilluís á ferskju (peach?) böku, mmmmm… 🙂

Síðan lá leiðin yfir aðra götu og í stórmarkaðinn þar sem ég keypti mér jógúrt, seríós og mjólk. Ætli ég fara ekki þangað aftur seinna og kaupi grænmeti og stöff, en þeir voru að loka svo ég nennti ekki að drolla. Það merkilegasta í þeirri búð var sjálfvirki kassinn, þar sem maður renndi sínum eigin vörum í gegn. Það tókst stóráfallalaust, þó svo að í miðri athöfn, þá var mér sagt að bíða eftir gjaldkera, en svo var eins og kerfið skipti um skoðun og ég fékk að klára þetta sjálf.

En sum sé, nú sit ég með fartölvuna í fanginu á herberginu mínu. Þetta er eini staðurinn sem ég hef fundið þar sem netið hangir í sambandi, og bara rétt svo. En það dugar fyrir tölvupóst og blogg. Eins og tilheyrir þá angar herbergið af svona sítrónu-ofur-hreinsi, en sem betur fer virðist það bara ætla að angra mig þegar ég geng inn í herbergið. Í fyrra gistum við í reyk-herbergi og þar var sítrónuilmurinn að gera sitt besta til að hylja reyk-lyktina en það bara gekk ekki. Gæinn reyndi að bjóða mér reykherbergi (nýbúið að skipta um teppi og gluggatjöld!) en ég hélt nú ekki! Frekar tek ég reyklaust herbergi með tveimur rúmum en reykherbergi með einu rúmi, og hananú!

Nágrannarnir eru ekki af hljóðlegu týpunni, núna áðan var eitt sjónvarpið sett í botn, en það er að mestu búið að lækka það núna, og svo er greinilega barnafjölskylda hérna líka. En það verður að hafa það. Klukkan er víst orðin 11 að staðartíma (ég er 2 tímum á undan Kaliforníu) og ráðstefnan hefst klukkan hálf-níu í fyrramálið. Ég geri ráð fyrir því að vera svona 15 mín að keyra þangað, en kannski lengur ef ég lendi í mikilli umferð. Plaggatadótið er svo á þriðjudagskvöldið en eftir það ætla ég að hrynja í rúmið og leggja svo af stað heim aftur í heiðardalinn! 🙂

Sakna Önnu Sólrúnar og Finns, en náði að tala við þau núna áðan í símann. Merkilegt hvað hún er orðin símamælsk þessi elska. 🙂 Á morgun tekur við venjuleg vinnuvika hjá þeim, fyrir utan að Finnur er ennþá í miklu limbó-ástandi í sinni vinnu, en það ætti að komast á hreint í þessari viku hvað gerist. Það er því nett stress í gangi, en ég held áfram að vona hið besta (svona eins og Finnur heldur áfram að vona það besta í sambandi við mín “mál” 🙂