Mánudagur 12. mars 2007

Ég er ekki jarðfræðingur
Ég fór í hádeginu og hengdi upp plaggatið mitt á sinn stað í íþróttahúsi í nágrenni við ráðstefnuhótelið. Þar fær það að hanga þangað til annað kvöld, þegar opinbera “plaggata-sessjónið” hefst klukkan 19 og stendur til 21:30. Þar af þarf ég að standa við plaggatið í klst og tala við þá sem hafa áhuga. Restina af tímanum get ég notað til að skoða annarra manna plaggöt, og/eða bara til að lesa bók eða eitthvað…

Reynslan hefur kennt mér að maður getur bara horft á/lesið ákveðið mörg plaggöt áður en þau byrja öll að renna saman í eitt. Það hjálpar ekki að það er boðið upp á bjór þarna (sem fjölgar þeim sem mæta) og það verður því fljótlega afskaplega heitt í salnum. Það hjálpar heldur ekki að ég er ekki með neinn heldri hvítan mann við hlið mér til að kynna mig fyrir öllum hinum heldri hvítu mönnunum í salnum, þannig að (byrja íróníu) ég get ekki beðið! (írónía endar)

Ég borðaði hádegismat á einhverjum kínverskum veitingastað í “strip-malli” (það er löng röð af verslunum við bílagötu) nálægt ráðstefnustaðnum. Þar fóru $6 fyrir lítið. Síðdegisfyrirlestrarnir hófust stundvíslega og þar sem ég sat þarna rann það upp fyrir mér enn og aftur að ég er ekki jarðfræðingur, og hef engan áhuga á því að vera jarðfræðingur!

Fyrirlestrarnir snérust flestir um jarðlög við norðupól Mars, og hver fyrirlesarinn kepptist við að sýna nýjar fínar myndir frá nýjustu myndavélinni á braut um plánetuna (HiRISE). Sum sé, endalausar svart hvítar myndir með rákum á. Sumir voru reyndar flottir á því og voru með þrívíddarmyndir (og áhorfendur fengu að sjálfsögðu tilheyrandi gleraugu) og aðrir voru með hæðarkort í lit.

En markmið allra var það sama: að útskýra blessuð jarðlögin – hvernig þau urðu til, úr hverju þau væru, hvað þau væru gömul o.s.fr.v. Þar sem ég fylgdist með þessu fattaði ég að mér var alveg nákvæmlega sama hver niðurstaðan yrði, svona svipað og mér var alveg sama í morgun hvort hvítu deplarnir á myndunum voru pingóar eða gígar.

Það sem kveikti í mér (og hér á eftir að slökkna á öllum þeim sem lesa þetta) voru djúp-radarmyndir frá MARSIS og SHARAD sem eru tvö tæki sem keyra á sitt hvorum gervihnettinum. Bæði tækin senda frá sér stutta púlsa af tiltölulega langri bylgjulengd með örstuttu millibili og hlusta eftir bergmálinu. Þar sem bylgjulengdin er frá tugum metra upp í hundruði metra þá ná merkin að bora sig djúpt inn í yfirborðið (sérstaklega í gegnum ísinn á pólunum) og þannig er hægt að kortleggja undirdjúpin.

Þar sem ég horfði á radarmyndirnar fékk ég strax vatn í munninn við að hugsa um hvernig myndirnar væru búnar til, hvernig væri best að ná niður suðinu í þeim og hvernig væri best að greina jarðlögin sem sáust á myndunum sjálfvirkt. Að sjálfsögðu var engum tíma eytt í svoleiðis vitleysu, heldur fór allt púðrið í að bera saman (handmerkt) jarðlögin á radarmyndunum og yfirborðsmyndunum af jaðri pólanna. Ó, mig auma! 🙂

Eftir að fyrirlestrunum lauk þá fór ég á netið og skipulagði restina af deginum. Fyrsta stopp var við ströndina á Kemah Boardwalk, sem er svona skemmtisvæði fyrir fjölskylduna. Jújú, þar var eitthvað af tækjum og allt morandi í veitingastöðum, en allir litu þeir heldur iðnaðarlega út. Með því á ég við að það leit út fyrir að það hefði miklu verið tjaldað til að staðirnir litu “rétt” út, en að það væri minni áhersla lögð á góðan mat, því hver þarf að bjóða upp á góðan mat í miðri túrhestagildru?! Ég forðaði mér því þaðan og keyrði niður á venjulegri strönd þar sem ég sá ástfangið miðaldra par horfandi á sjóinn. Awwww…

Síðan lá leið mín á japanskan sushi-stað sem ég hafði séð góða dóma um á netinu (ég væri alveg ónýt ef ég væri netlaus hérna) og þar fékk ég rosalega góða súpu, og eðal kaliforníu-rúllur og salat en minna góðan aðalrétt. Það var líka vegna þess að hann var rosalega skrítinn, þunnt nautakjöt vafið utan um eitt grænmeti, dýft í grillsósu og grillað. Grænmetin voru gulrót, avakadó og svo spínat og þetta var ekkert sérstaklega gott þó svo að avakadói-bitinn hafi komið skemmtilega á óvart. En ég uppfyllti þó persónulegt markmið mitt um að panta helst bara mat sem ég myndi aldrei elda sjálf! 🙂

Eftir matinn var klukkan bara rétt orðin sjö, og ég get ekki sagt að mig hafi beinlínis langað á hótelherbergjaskömmina mína. Ég fann mér því stóra bókabúð og tjaldaði þar í rúma tvo tíma. Á meðan lofaði ég sjálfri mér að gista aldrei aftur á svona stinky mótelum, skil ekki hvað ég var að hugsa að detta í “stúdentar ferðast ódýrt” gildruna á gamals aldri! 😉

Hringdi í lok dags heim, og fékk málæði við Finn. Uppgötvaði þá að ég hafði ekki talað við nema tvær manneskjur í dag (ef undanskylið er afgreiðslufólk), sá fyrri var maðurinn sem er með plaggat við hliðina á mínu, og hinn var maðurinn sem ég þekki úr skólanum. Þessi dagur var því mjög huglægur.

Nú sit ég svo á rúminu mínu, með loftræstinguna í gangi til að reyna að losa um greip-fýluna, og skrifa þetta á tölvuna. Ekki kemst það á netið strax því að netið er niðri á mótelinu og Indverja-álfurinn í anddyrinu veit ekki hvað á að gera ef það virkar ekki að ýta á reset-takkann. En nei sko, haldið ekki að netið hafi hrokkið í gang! 🙂 Ég er farin fram í anddyri svo að það detti ekki úr sambandi… (síðar: ah, það er kominn nýr Indverji á vakt. Ekki það að ég hafi neitt á móti Indverjum, bara að segja hvernig landið liggur. 🙂