Miðvikudagur 10. janúar 2007

Heim í heiðardalinn
Fyrsti í hversdagsleika liðinn. Ég fór í vinnuna en Hrefna tók heldur betur skurk í málum heimilisins, fór á ávaxta og grænmetisfyllerí í WholeFoods, gekk frá og tók til svo eitthvað sé nefnt. Augusto og Sarah komu svo í heimsókn um kvöldið eftir að Anna var nýsofnuð og héldu okkur sem betur fer vakandi til næstum því miðnættis svo að við næðum að snúa sólarhringnum sem fyrst við. Gott mál.

Skrýtnasta móment dagsins átti Hrefna sem opnaði loksins rafmagns-tannburstakassann sem hún keypti fyrir jól (já, við erum að verða svolítið bandarísk) :). Nema hvað, inni í kassanum eru tvær túpur af hárnæringu (!), vhs spóla með markaðsefni á (!!) og leiðbeiningabæklingur um hvernig maður á að nota rafmagns-tannburstann. Undrandi hringir Hrefna í þjónustufulltrúa CostCo og var ákveðið að hún ætti að mæta með kassann niður í búð og tala við yfirmann.

Sá fyrsti sem hlustaði á söguna trúði ekki sínum eigin eyrum og kallaði á annann. Sá hlustaði á söguna, trúði heldur ekki sínum eigin eyrum og kallaði á þann þriðja. Sá þriðji hlustaði á söguna og spurði: “er þetta nokkuð falin myndavél?!” en þegar Hrefna sannfærði hann um að þetta væri ekki djók urðu þau sammála um það að einhver hefði svindlað á versluninni með því að setja drasl í kassann, líma fyrir og fá endurgreitt. Hrefna fékk því að skila kassanum og fá nýjan. Eins gott því annars þyrftum við héðan í frá að bursta tennurnar með vhs spólunni löðrandi í hárnæringu. 🙂

Svona miðað við það sem maður hefur heyrt og kynnst sjálfur er þetta yfirleitt raunin með verslanir hér, því eins og Berglind vinkona okkar sem vann eitt sinn í verslun hér benti á þá taka þeir svona hluti á sig að mestu möglunarlaust án þess að malda í móinn fyrst þar sem það eru svo fáir sem svindla að það er talið betra að hafa góða skilaþjónustu heldur en að vera sífellt að þjófkenna viðskiptavininn. Ekki alltaf raunin örugglega, en líklega oftar en maður myndi halda.

Að sjálfsögðu hugsar maður alltaf hvernig starfsmenn í íslenskri verslun myndu bregðast við sambærilegri uppákomu. Myndi maður fá sömu þjónustu? Nú veit ég að Óli vinur okkar er að bíða eftir svari frá íslenskri verslun sem lét hann borga tvöfalt fyrir sömu vöruna (og hann uppgötvaði það eftir að hann henti – eða lét henda – kvittuninni fyrir sig).

Hafa fleiri lesendur lent í svipuðu?

Við þetta tilefni rifjaðist líka upp fyrir mér þegar ég var staddur á Olís stöð í Mosó fyrir nokkrum árum og dælan var eitthvað að láta leiðinlega, slökkti alltaf á sér eftir 2 sekúndur þó að ég vissi að tankurinn á bílnum mínum væri tómur. Ég spurði þjónustumann þar hvernig á þessu stæði og hann sagði mér að ég væri að nota dæluna vitlaust – væri að dæla allt of hratt (dælan var sem sagt ekki biluð, það var bara ég sem kunni ekki að nota hana). Ég verslaði ekki mikið við þá verslun aftur. Olís til málsbóta get ég reyndar sagt að í jólafríinu fór ég í Olís í Hafnarfirði til að hreinsa þurrkublöðin og fékk súper góða þjónustu hjá manninum þar – þrátt fyrir að hafa ekki eytt krónu og batnaði þar álit mitt á Olís all snarlega. [Uppfært 12/01/07: Halli benti á að þetta getur ekki hafað verið Olís stöð því þar er eingöngu sjálfsafgreiðslustöð – þetta hlýtur því að vera annaðhvort Essó stöðin eða þá að mig hefur verið að dreyma! :)]

Þetta er að sjálfsögðu einstaklingsbundið hvernig fólk þjónustar aðra en samt finnst mér eins og Kaninn kunni þetta betur en Íslendingar og ekki jafn oft sem maður lendir á fólki í þjónustustörfum hér sem virkilega hefur ekki geðlund í að þjónusta aðra, setur upp fýlusvip og talar jafnvel niður til manns eins og kallinn á dælunni.

Mér fannst slagorðin sem ég sá á FedEx trukki heima (“whatever it takes” eða “hvað sem starfið krefst af okkur”) vera lýsandi fyrir þetta, samanborið við Póstinn sem lofar okkur að bera út “Allan pakkann” (en ekki bara hluta af honum). Kannski smá útúrsnúningur á slagorði Póstsins hér, en að sumu leyti viðeigandi fyrir íslenska þjónustulund (þó ég ætti að taka fram að ég hef ekkert út á að kvarta í augnablikinu, þetta lá bara svo vel við höggi). 🙂

En nóg um það… Anna Sólrún tók heimkomunni vel, var glöð að sjá aftur gömlu vinina á leikskólanum en ekki laust við að hún sakni fjölskyldunnar sem hún hitti á Íslandi, sagðist í kvöld hafa gleymt að hitta vinkonu sína – hana Steinunni (frænku), spurði hvort Amma Mosó væri kominn heim úr vinnunni og hvort við værum á leið í Álagrandann að hitta Ömmu Ásdísar. 🙂

“Nei, nú erum við í öðru landi. Þau eru heima á Íslandi”
“Af hverju?”…
🙂